عاشقانه های منو زندگیم

می خواهم معنایِ دوست داشتن را تازه کنم !
دارد خاک می خورد زیرِ خروارها بی تفاوتی...
دارد مچاله می شود ...
دارد می میرد...
بیچاره مانده است...
میانِ غرور و بدبینی و مسمومیتِ آدم ها...
دارد رنگ می بازد آنقدر که بی حرمتش کرده اند !
می خواهم آنقدر دوستت بدارم...
تا مردم بپرسند از تو...
این کارها چیست این دیوانه می کند ؟
و تو بگویی با خنده ای و شوقی ...
دارد برایم دیوانگی می کند...
و دوست داشتن نامِ دیگرِ دیوانگی ست...
دیوانه ی یکی بودن...
دیوانه ی شب تا سحر ...
گفتن و خندیدن و رقصیدن هایِ دو نفره....
دوست داشتن!
آخ امان از این دوست داشتن...
که اگر ناب باشد...
مستت می کند...
یک مستیِ شیرین...
بی پشیمانی...
بی نبودن...!